اگر بدی وجود دارد همه مان ذره ای از آن را داریم !

به نظرم نشدنی ترین چیز ممکن است.
احساسات اگر گسسته بودند ان وقت شاید چنین چیزی ممکن بود اما وقتی مفهوم پیوسته میشود تمام این قوانین محدود و طبقه بندی شده کارایی خود را از دست میدهند و تنها نتیجه شان ایجاد هرج و مرج بیشتر است.
این قوانین منشا اکثر تناقض های رفتاری اند!میبینم که طرف به خواندن نماز اعتقاد ندارد اما فرضا محرم که میشود نماز میخواند!!

حرفم این نیست که خواندن یا نخواندن نماز درست است یا نه حرفم این است که خب یک فرد یا به خواندن نماز اعتقاد دارد یا ندارد!هردویش همزمان ممکن نیست!
بعد جالب تر این است که این رفتار بیشتر مورد قبول واقع میشود تا اینکه یک فرد کلا نماز نخواند در جامعه ای که نماز خواندن یک حسن است!
اما این نمود کامل یک تناقض رفتاری است.
حال این مثال را میتوان بسط داد به کل روابطی که در چنین جامعه ای وجود دارد.
حرفم این است که اگر هم قرار است اصول موضوعه ای برای این روابط انسانی قرار دهیم قضیه را گسسته نکنیم!
یعنی فرضا جمله"مهربانی خوب است"را جز اصول مان قرار دهیم منطقی تر است تا بگوییم  "لازمه مهربانی خوش رویی است!!".
مشکل اینجاست که یک سری می آیند و می گویند خب فرضا اگر یک نفر مهربانی را در قتل افراد ببیند چه؟!!
قضیه بالواقع این است که میتوانیم بگوییم چه چیزهایی در مجموعه فرضا مهربان بودن نیستند اما نمی توانیم همه چیزهایی که در مجموعه مهربان بودن هستند را بیان کنیم.
در نتیجه اگر عقیده ای دارید صرفا تا زمانی که عقیده تان به حقوق دیگران نمی کند درست است.
حال فرضا در مورد حجاب!کسی که حجاب اش را رعایت نمی کند دارد به حقوق فردی که حجاب دارد میکند یا بالعکس؟
بالواقع هیچ کدام!
یعنی میخواهم بگویم مسئله اصلا به آن سختی ها که یک سری فکر میکنند نیست!
کافی ست سرمان به کار خومان باشد همین:))